The Cosy Corner: een gezellige plek creëren met graffiti

De nieuwe ruimten van Aura moeten multifuctioneel zijn. Ook de buurt mag er immers gebruik van maken. Leuk idee, maar de coaches en leerkrachten voelden toch de nood aan een gezellige, niet te klinische ruimte: een pauzelokaal of een plek om rustig een babbel te slaan.

Het moest iets ‘eigens’ worden. ‘Daarom wilden we de jongeren de ruimte naar hun hand laten zetten’, vertelt Aura-lesgever Maarten Busschaert. Vandaar het dynamoPROJECT ‘The Cosy Corner’. De samenwerking met sociaal-cultureel jongerencultuurcentrum De Stroate lag voor de hand: ‘We hebben eerder al een project met hen gedaan dat positief is verlopen. We dachten vanzelf weer aan hen.’

Meer dan wat spuiten

Na een kennismaking met begeleider Klaas Verschoore, kregen de jongeren een rondleiding in het Street Art Museum van De Stroate. ‘Daar hebben allerlei straatkunstenaars elk een eigen ruimte ingericht’, vertelt Maarten. Zo zagen ze meteen hoeveel soorten, stijlen en mogelijkheden er zijn.

‘Die eerste weken leerden we ook over de verschillende technieken die er bestaan’, vertelt Bram. ‘We mochten ze zelf uitproberen door met spuitbussen op panelen te spuiten. Klaas legde ook het verschil uit tussen legaal en illegaal spuiten, en de consequenties die het allemaal kan hebben. Ik zie mezelf nog geen graffitikunstenaar worden, maar tekenen vind ik chic, dus misschien doe ik er later nog iets mee als hobby.’

‘De leerlingen werkten aan één eindresultaat. Zo leerden ze brainstormen, naar elkaar luisteren en inpikken en voortbouwen op wat de anderen zeiden. Dat was erg waardevol.’

Maarten Busschaert - lesgever

Beelden bij woorden

De jongeren zochten naar woorden die ze met Aura associëren. Ze kozen de beste en meest positieve eruit en plaatsten er beelden bij. ‘Ik ga een plant tekenen bij het woord ‘groeien’. Ik heb zo’n positief woord gekozen omdat ik zelf zo positief ben’, zegt Jarne met een ironisch lachje. De andere woorden worden ‘kans’, ‘talent’ en ‘traject’. Er komen een bril bij, een auto en een rechtopstaand skateboard met een Mariafiguur erop. ‘Dat past mooi bij het klooster, niet?’

Klaas staat voor de grootste witte muur in het lokaal. ‘Waar zetten we wat? ‘Groeien’ bijvoorbeeld: hoort dat beneden? Of zetten we het beter halverwege, zodat je ermee aantoont dat je al een beetje gegroeid bent? Zoiets heet compositie.’

Luisteren, inpikken en voortbouwen op elkaar

De voeling die Klaas meteen met de jongeren had, vindt Maarten een meerwaarde. ‘De leerlingen herkenden zich in hem, bijvoorbeeld wanneer hij vertelde over zijn eigen schooldagen, waar die bij hem zijn misgelopen en hoe hij zich herpakt heeft.’ 

Ook hebben de leerlingen – bewust dan wel onbewust – groepsdynamiek ervaren. ‘Hier werkten de jongeren samen aan één eindresultaat. Zo leerden ze brainstormen, naar elkaar luisteren en inpikken en voortbouwen op wat de anderen zeiden. Zo ontstond er stilaan vertrouwen. Dat was waardevol: in de loop van het traject zag je de groep verscheidene keren open, weer dicht en weer open gaan.’

Angst voor de witte muur

De gekozen tekeningen werden op de muur geprojecteerd, zodat de jongeren de contouren met dikke, zwarte alcoholstiften konden natekenen. ‘Die projectors zijn wel interessant’, vindt Bram. ‘Je hoeft niet zomaar alles uit de vrije hand te kunnen tekenen, maar krijgt toch een goed resultaat. Dat zwart op die witte muren vind ik ook mooi. Ik kijk ernaar uit om het te zien als het af is.’

Even staan de jongeren wat te draaien voor de witte muren. Wie durft de eerste lijn te zetten? Klaas haalt zijn schouders op: ‘Ze zijn wat bang voor de witte muur. Maar dat is zoals het leven hè: je moet de eerste stap durven te zetten, anders zal er nooit wat gebeuren.’