Dansen op maat geeft je zelfvertrouwen een boost!

Onbekend terrein

Annick De Houwer, lerares muzische vorming volgt het aanbod van Dynamo3 op de voet: ‘Op een infodag van CANON Cultuurcel viel De Conventie mij tussen de vele tips onmiddellijk op. Het project was heel uitnodigend, want theater -en danstherapie waren voor mij en mijn collega’s muzische vorming zo goed als onbekend. De meeste lesgevers hebben niet de juiste expertise’, aldus Annick. 

In overleg met De Conventie werd een duidelijk plan uitgewerkt. Op vijf sessies ontwikkel je geen groot therapeutisch plan, maar er werd wel gewerkt aan het zelfbeeld van de kinderen door hen op een onverwachte manier aan te moedigen om iets van zichzelf te laten zien.

Maatwerk

Als theatermaker en klinisch psycholoog weet Oliver Roels als geen ander hoe hij het enthousiasme van kinderen moet aanzwengelen. Oliver en Simon werkten volledig op maat van de kinderen en hun beperkingen. Vanaf het eerste contact zat het prima tussen hen. Hierdoor kwamen de meeste kinderen en juffen al snel uit hun comfortzone. Oliver en Simon besteedden veel aandacht aan het leren kennen van de kinderen. Ze kenden ook heel snel de namen van de kinderen, waardoor iedereen zich meteen betrokken voelde. 

‘Als bulo-school is het vaak moeilijk een externe partners te vinden, want er zijn weinig kunstenaars die met deze doelgroep uit de voeten kunnen’, vertelt Annick. ‘Ze gebruiken vaak te veel woorden. Voor de kinderen zijn er al genoeg prikkels, woorden zijn er vaak te veel aan. De Conventie is zeker een aanrader als je zo'n partner zoekt. Oliver en Simon wisten perfect hoe ze met de kinderen moesten omgaan, ze communiceerden helemaal op het niveau van de kinderen, vaak op non-verbale manier.’

'Hun idee om elke keer iets onbekends toe te voegen aan iets dat de kinderen al kenden is simpel en geniaal tegelijk.’

Van ritueel naar dans

Oliver en Simon werkten met drie groepjes van acht kinderen en drie begeleiders. De samenstelling van de groepen was klasoverschrijdend. De acteurs begonnen elke sessie met een kort verhaal of een stukje muziek. En met een ritueel, want kinderen hangen vaak vast aan rituelen. Bij ieder ritueel hoorde ook een houding. Aan de hand van de rituelen leerden ze de kinderen vier houdingen aan. Door die vier houdingen achter elkaar te zetten ontstond er een dans van 20 tot 30 seconden. Annick: ’Met een kleine aanzet ging het aanleren van de pasjes onopvallend en ongedwongen. Alles verliep heel vlot en natuurlijk.’ 

Anders dan in de klas

Oliver en Simon droegen het hele project, de begeleiders moesten alleen maar enthousiast meedoen. Lijdzaam toekijken vanop de bank was uit den boze. Juf Ingrid was aanvankelijk eerder sceptisch: ’Maar die mannen wisten waar ze aan begonnen. Het viel me ook op dat leerlingen waar je het niet van verwachtte opeens op de eerste rij stonden om mee te doen. Sommigen waren compleet anders dan in de klas, ze bloeiden helemaal open.’ Ergotherapeute Sabine merkte op dat de leerlingen zich tijdens de sessies goed voelden: ’Als ze met hun handen moeten werken, vallen er altijd kinderen uit de boot, maar hier kon iedereen meedoen. 

Tijdens de eerste sessie vroeg juf Ingrid zich af wat die oefeningen met dans te maken hadden: ’Maar na de tweede sessie had ik begrepen dat ze die oefeningen gebruikten voor de opbouw. 'Hun idee om elke keer iets onbekends toe te voegen aan iets dat de kinderen al kenden is simpel en geniaal tegelijk.’ De collega’s die actief deelnamen aan de sessies zagen hun leerlingen openbloeien op een manier die voor hen helemaal niet vanzelfsprekend is. Misschien proberen sommigen de techniek zelf wel eens uit in hun les. Kortom, het project zorgde zeker voor nieuwe input.

Danstherapie in het lessenrooster

Het belangrijkste voor Annick was het enthousiasme van de collega’s: ‘Als je hen kunt motiveren, volgen de kinderen automatisch.’ Jammer dat de samenwerking maar zo kort was, want vijf sessies zijn te weinig voor een blijvend resultaat. Annick: ’We denken er over na hoe we dit project volgend jaar kunnen verder zetten. Het zou fantastisch zijn als we zo’n danstherapie een uur per week konden aanbieden aan onze kinderen.’ Alleen nu nog even de directie overtuigen.