Zo boks je een theatervoorstelling in elkaar met kwetsbare jongeren!

Het dynamoPROJECT Opgroeien in een chaotische stad wou jongeren met een kwetsbare achtergrond de kans geven om in een veilige context deel te nemen aan een culturele vrijetijdsbesteding, samen met jongeren uit het reguliere onderwijs. Theater was het bindmiddel. Annelies De Nil begeleidde de workshops vanuit Larf!

‘De opvoeders van Luein hadden een workshop gedaan bij Larf!’ vertelt Annelies De Nil. ‘Ze vonden het zo tof en waardevol dat ze een gezamenlijk project meteen zagen zitten. Als derde partner is Einstein Atheneum erbij gekomen, een school die erg openstaat voor creativiteit en bijzondere projecten.’ De leerlingen en de meisjes van Luein konden intekenen op het project, maar niemand was verplicht om deel te nemen. ‘De leerlingen van het Atheneum waren vanaf het begin heel open en nieuwsgierig. Met hen heb ik eerst vier weken apart gewerkt: kennismaken, toneeloefeningen… Zo wist ik al heel goed wie wie was, wie al theaterervaring had, wie plankenkoorts had enzovoort.’

Het leven, een bokswedstrijd

Bij de meisjes van Luein heerste aanvankelijk meer weerstand. Toen Annelies voor het eerst naar hen toeging, was dat direct voelbaar. ‘Ik zou hun groep ook een eerste workshop geven, maar dat was niet aan de orde: ik voelde meteen dat ze er niet klaar voor waren. Dus hebben we elkaar heel laagdrempelig leren kennen. Ik vertelde over het project, zij gaven mij een rondleiding in en rond het gebouw. Uiteindelijk tekenden vier meisjes in op het vervolg.’

In de tuin van Luein hing een boksbal. ‘Die mochten ze gebruiken als ze verdrietig of boos waren’, vertelt Annelies. Hij bood haar de inspiratie voor het vervolg van het traject, waaraan beide groepen samen deelnamen: ‘Ik heb alles opgehangen aan de boksmatch als metafoor voor het leven. Daar heb ik ze allerlei fysieke oefeningen rond laten doen en rond laten vertellen.’ De metafoor was voor iedereen herkenbaar: ‘ Het is immers niet omdat de leerlingen van het Atheneum niet met een zware problematiek kampen, dat hun leven over rozen gaat.’

Iedereen rijker

‘De belangrijkste meerwaarde was volgens mij de kennismaking met een totaal andere leefwereld’, vertelt Annelies.  ‘De meisjes van Luein leerden het theater kennen, iets wat sommigen voordien nog nooit hadden gezien, laat staan zelf gedaan. De leerlingen van het Atheneum zagen hoe anders het leven van leeftijdsgenoten kan zijn: jongeren die in een instelling leven, zijn veel meer op zichzelf aangewezen, moeten vaak sneller volwassen worden en worden sowieso geconfronteerd met problemen waarvan je je afvraagt of zoiets wel kan op hun leeftijd. Ook voor mezelf was het een reality check, dus ik denk dat iedereen er rijker van is geworden.’

‘De belangrijkste meerwaarde was volgens mij de kennismaking met een totaal andere leefwereld’

Theatermaker Annelies De Nil

Kers op de taart

‘Het toonmoment was de kers op de taart, echt een bijzonder moment.’ Uiteindelijk stond één meisje van Luein met de Atheneumleerlingen op de planken. ‘Ik was zo blij om te zien hoeveel mensen er speciaal voor haar in de zaal zaten. Dat ene meisje is enorm gegroeid gedurende het traject.’ Een ander meisje had een knipperlichtrelatie met het project. De ene week zag ze het zitten, de volgende niet. ‘Ik liet haar kiezen: ze mocht altijd meedoen, maar als het te veel werd, mocht ze aan de knoppen voor licht en geluid. Daarvoor koos ze uiteindelijk ook tijdens het toonmoment.’

Maar het allermooist was misschien nog de manier waarop de jongeren met elkaar omgingen. ‘Dat deden ze uitermate respectvol en warm. Dat alleen al maakte het project de moeite waard.’