Vakrebellen - transcriptie

Vanuit de directie kregen wij de vraag of wij wilden meewerken aan een kunstproject: Vakrebellen.

 

Nick Ervinck kende ik toentertijd niet. Ik heb hem wel leren kennen toen we bij hem thuis geweest zijn.

 

Ik moet zeggen dat ik eerst een keer gegoogeld heb op die naam om eigenlijk te weten wat voor kunst… of waarover het ging. Ik was eigenlijk van in het begin gefascineerd door zijn werk.

 

Dus we zijn eerst een bezoek gaan brengen aan het atelier van de kunstenaar zelf, van meneer Ervinck zelf. Dat ze een klein beetje voorbereid zijn.

 

Vakrebellen houdt in dat er telkens een kunstenaar wordt uitgenodigd in een school en dat we telkens een kunstproject gaan doen, dat de kunstenaar gedurende een vier- of vijftal workshops een project komt voorstellen. De studenten gaan het uitvoeren samen met hun docenten. En op die manier gaan we naar een resultaat, maar vooral naar een proces werken.

 

We hebben eerst bijvoorbeeld gewerkt met piepschuim. Met brochettestokjes om alles aan elkaar te hangen.

 

We kwamen tot het besluit dat we vooral bezig waren met blokken, omdat in metaalbewerking, de houtbewerking het heel moeilijk is om in lijnen te werken. Bij ons is het veel gemakkelijker om in figuren, in blokken te werken.

 

Ik denk dat meneer Ervinck die blokjes gekozen heeft om eigenlijk aan te tonen dat, ik kan me vergissen, van: kijk, je hebt een blokje, dat is een rechthoek of een vierkant, wat je daar toch mee kunt doen. Je kunt het blok opstapelen, maar je kunt het ook situeren in een ruimte waardoor je een heel ander effect krijgt. En waarschijnlijk zijn die blokjes ook wel een goede oplossing om een keer te gaan nadenken over een compositie.

 

Door die naar buiten te kantelen, die naar binnen, kun je dynamischer gaan. Er zijn in Rotterdam huizen die allemaal zo staan.

 

In een derde workshop zijn we die maquettes gaan uitvergroten op een veel grotere schaal met hun specifieke materialen.

 

Dat zijn de eerste kunstwerken, die we zien staan hier, in samenspraak met Nick Ervinck. Wat zien we hier? Een tank. En wat proberen wij nu? Die tank misschien iets groter te maken. Wat zien we hier? Het Atomium. Dat zijn de proefstukken en wij gaan die namaken in onze werkplaats met onze materialen. Wat is ons materiaal? Metaal, hout en elektriciteit.

 

Deze een klein beetje naar hier. Deze.

Die grote?

Ja, die grote.

Mijn kopje.

Wat aan de kant valt, hè.

Waar?

Helemaal op het einde zetten. Laat een keer los.

 

We komen vandaag niet altijd met kunst in aanraking. Ik vind het dan heel belangrijk dat zulke projecten, zoals Kunstwerkt organiseert met Vakrebellen, bestaan, omdat die effectief proberen dat systeem te doorbreken. En bijvoorbeeld door een kunstenaar te introduceren in het dagelijks onderwijs, leren die studenten op een andere manier kijken naar kunst en gaan ze op een andere manier probleemoplossend leren nadenken.

 

Het werken met de ideeën van Nick Ervinck, het werken met het enthousiasme van Nick Ervinck, dat vind ik het beste, dat het overgedragen wordt aan onze leerlingen.

 

Ik vond het heel interessant ook. Ik ben heel blij dat hij naar onze school kwam. Ik vond het kunstwerk om aan te werken ook heel leuk.

 

Laat een keer los, laat een keer los. Laat een keer los, laat een keer los. Wat gaat hij doen?

 

Ze zijn nu net zo op een leeftijd gekomen, vijftien, zestien, zeventien jaar, of ze nu aan een bromfiets werken of een kunstwerk maken, als ze maar creatief bezig zijn. Je merkt wel dat ze altijd maar op zoek zijn om iets te doen met hun handen.

 

Ze kunnen echt hun vak waarvoor ze gekozen hebben, uitvoeren in dat kunstproject. Dat is wel heel positief.

 

We praten over leerlingen uit het vierde secundair, het vierde leerjaar, waar eigenlijk die leerlingen schema's gaan volgen, in mijn geval is dat elektriciteit, en we leren eigenlijk niet zoals ze zeggen, out of the box denken, we gaan schema's volgen. En nu krijgen ze de kans om via meneer Ervinck te gaan nadenken over beeldende kunst en over fantasie de vrije loop laten.