Transcriptie Out of the Box
We zijn op zoek gegaan naar: wie ben ik? Wie zijn zij? We zijn vertrokken vanuit de leerlingen hun naam. Euh… Getoond dat er een betekenis aan hun naam zit en dat ook iedereen iemand is. De eerste letter van hun naam, daarvan hebben we dan woorden gezocht en een gedicht van gecreëerd. We hebben ook fotografe Evy Raes op bezoek gehad. Daar moest een leerling z'n grote dromen uitbeelden.
We staan in een black box en die is gevuld met mist, eigenlijk nevel en daardoor worden alle lichtstralen zichtbaar van de foto die geprojecteerd wordt. En in dit geval is dat een van de foto's van de kinderen. Het grootste probleem voor die kinderen is dat ze een heel laag zelfvertrouwen hebben. Hun zelfbeeld is daardoor ook laag. En ze wilden een portret maken op een manier die niet zo bedreigend overkomt voor hen. Daarom dacht ik aan silhouetten. Waardoor je eigenlijk heel veel informatie weglaat, maar toch nog de contouren ziet, en wat je niet ziet, kun je dan fantaseren.
Evy heeft daar heel prachtige foto's van gemaakt. En daarvan hebben we abstracte schilderijen gecreëerd.
Zeg, James, gaan we heel jouw blad daarop hangen? Dat gaat daar mooi bij passen.
Wow, ja!
Ferm. James, vind je het niet mooi? Dan ga ik het houden, dan ga je het niet mogen meenemen naar huis.
Te graaf, straf.
Dat dacht ik wel. Kijk, wat zou je ervan vinden als we het er helemaal zo op zetten? Dat gaat mooi zijn, hè? Wat ik nu wel nog wil, is een klein beetje die randjes afwerken. Je mag jouw kleuren kiezen.
Eva is ook gekomen om de leerlingen te laten dansen. En dat ook volledig uit het niets, zonder veel voorbereiding.
Ik ben hier drie sessies geweest, drie vrijdagen. En de derde vrijdag hebben we dan een aantal van die opdrachten samengezet tot een choreografie.
Sommigen hebben een aantal beperkingen, in bewegingsvrijheid bijvoorbeeld. Die moeten daar op een andere manier mee leren omgaan, maar iedereen kan eigenlijk bewegen. Ik start meestal ook zo, dat iedereen kan dansen.
Ik ga me nu niet profileren van: ik ben hier de fotograaf, de kunstenaar en ik kom het hier eens zeggen. Dat is helemaal niet de benadering die ik doe. Ik heb m'n materiaal mee en: kom, we gaan… jullie gaan iets doen. Ik ga bijna niet zeggen: We gaan samen iets doen.
Goh, ik denk dat je ze vooral individueel moet bekijken. Van mens tot mens en niet van leerling tot leerling. Je moet niet aan elkaar zeggen van: Zwijg over je superhelden. Nee, je hebt hem gevraagd om een werk te maken over superhelden en hij zit op dat moment in die wereld.
Hier is die met de grote a op z'n superheldenpak en op z'n cape. Maar door de bliksem heeft hij spierkracht gekregen.
Ze zijn ongelooflijk oprecht in hun reactie. Dus als ik niet goed bezig ben, dan ga ik dat ook heel snel van hen voelen en omgekeerd. Dus ik krijg daar heel veel energie van, van met deze leerlingen werken.
Ik denk dat de leerlingen vooral dankbaar zijn dat ze al die dingen hebben mogen meemaken. Dat er mensen kwamen voor hen, speciaal voor hen. Dat het een keer iets anders was en dat zij dit durfden en mochten doen. Wat ik vooral zie, is dat ze heel veel plezier beleefd hebben. Nu zou ik nog graag werken naar een mooie tentoonstelling en dat ze trots kunnen zijn en zeggen van: Wij hebben dat allemaal gemaakt. Kijk, wij zijn misschien OV1, maar dat is van ons.